Wieża wodna jest jednym z trzech obiektów wzniesionych z okazji Powszechnej Wystawy Krajowej 1894 r., które zachowały się do dziś (są to: wieża wodna, Palac Sztuki, rotunda Panoramy Racławickiej). Obiekt ten (według planu Wystawy nr 32) o powierzchni 99,58 m kw., zbudowany z kamienia i cegły, jest usytuowany w południowo-wschodniej części Wystawy. Za wieżą widać fragment pawilonu fabryki tutek S. W. Niemojewskiego. Pierwotny projekt profesora Juliana Zachariewicza dopracował architekt Michał Łużecki. Wieżę wznieśli budowniczowie Jakub Bałaban i Włodzimierz Podhorodecki. Wieża w średniowiecznym stylu była jedną z ozdób Wystawy, pełniąc przy tym istotną funkcję praktyczną. Zaopatrzenie w wodę okazało się poważnym problemem dla dyrekcji Wystawy, bowiem na całym jej terenie nie było naturalnych źródeł i zbiorników wodnych. Najbliższe źródło w parku Żelazna Woda, mogło dostarczyć tylko 300 m3 wody na dobę. Woda była potrzebna do obsługi fontann (10 m3), pracy kotłów parowych oraz produkcji sztucznego lodu (80 m3), a także do pojenia bydła, które wystawiano w rolniczych działach Wystawy; do użytku restauracji, kawiarni oraz cukierni; obsługi toalet i sprzątania terenu, a także na inne potrzeby – w sumie 400 m3 na dobę. Na osiemnastometrowej wieży został zainstalowany zbiornik wody o pojemności 60m3, wykonany w krakowskiej fabryce maszyn Leona Zieleniewskiego.